Mojtaba Chelsea FCبپذیرش و ازش لذت ببر. پوچ بودن بر خلاف تصورت چیز بدی نیست و اتفاقا خیلی هم مفیده. پوچی بهمون می گه نباید خیلی زندگی رو جدی گرفت. یعنی نباید برای خیلی چیزا غصه خورد و حتی اگه غصه می خوری هم دیگه از خودت نمی پرسی چرا و غصه خوردنت رو هم به عنوان بخشی از انسان بودن می پذیری. باید از همه چی لذت برد و دنبال دلیل برای لذت بردن نباید گشت. از کوچکترین چیزها میشه لذت برد به شرطی که بتونی خودت رو از فکرهات و منطقت جدا کنی و خودت رو جدا از دنیا نبینی و فک نکنی با بقیه فرق داری و قراره کار خاصی انجام بدی. پوچی کمکت میکنه در زمان حال حاضر باشی، از خنده آدما لذت ببری، از بوی گل، از نگاه کردن به آسمون، از دیدن غروب و طلوع خورشید و همه چیزای به اصطلاح پوچ. دقیقا مثل بچه ها که از بازیشون لذت می برن و دلیلی هم براش ندارن و بازیشون رو جدی نمی گیرن و نمی پرسن آخرش که چی. اینکه بدونیم هیچ چیزی فراتر از این عمرمون نیستیم بهمون کمک می کنه که ازش نهایت استفاده رو ببریم و تمام تلاشمون رو در جهت کاری که برامون ارزش داره انجام بدیم و فارغ از نتیجه گرفتن و این که به چه چیزی می رسیم و دلیل کارامون چیه، از فرایند زندگی کردن لذت ببریم. زندگی کردن رسیدن به چیزی نیست زندگی کردن فقط بودنه. پوچی روبروشدن با حقیقته (از نظر من) اولش تلخه ولی بعدش باهاش کنار می یای و حتی دوستش هم خواهی داشت و از نظر من خیلی آدم نرمال تر و خوشحال تری می شی در نهایت. خلاصه پوچی بد نیست اگه از یه زاویه متفاوت بهش نگاه کنی.