بررسی ورزش ایران در سالی کهنه از قاب تاریخ سازان خواندنی است.
به گزارش طرفداری؛ برنده بودن در ژن اوست. گویی برنده به دنیا آمده و هیچ گاه قرار نیست ببازد. قهرمانی در DNA او لانه کرده و ساخته شده تا قهرمان شود و جام ها را درو کند. مثل یک سوپرمن که به جز جام چیز دیگری در دستان او نبوده؛ هیچوقت، هیچ زمانی. گویی با طلا قرارداد بسته و این قرارداد تاریخ انقضا ندارد. هر جا او هست، از جام و مدال طلا می توان مطمئن بود. آنقدر مطمئن و تضمین شده که حتی نیازی نیست که مسابقات را ببینید و یا حتی اخبار آن پیگیری کنید چون مطمئن خواهید بود که استاد با جام به خانه بازمی گردد. مردی که آنقدر طلا و جام آورده که دیگر ویترین خانه اش جا ندارد و باید به دنبال اجاره یک خانه فقط برای جام ها و افتخاراتش باشد!
هادی رضایی سرمربی تیم ملی والیبال نشسته یک برنده ابدیست. مردی که در قامت سرمربی تیم ملی والیبال نشسته به هیچ چیز جز جام و قهرمانی راضی نمی شود. همو که حضورش روی نیمکت تیم ملی والیبال نشسته در تمام این سالها با قهرمانی مترادف بوده. قهرمانی امسال در والیبال نشسته قهرمانی جهان اما یک تفاوت اصلی با بقیه جام ها داشت. رضایی بعد از قهرمانی در پارالمپیک توکیو چند ماهی را به فترت و گوشه نشینی گذراند اما این بار پرقدرت تر از همیشه آمد. آمد تا دوباره جام را بالای سر ببرد و بگوید: «ما ایرانیم و حالا حالاها قهرمانیم» قهرمانی هشتم جهان در سارایوو در خاک بوسنی مدعی دیرینه والیبال نشسته با شکست عراق، قزاقستان، کرواسی، ژاپن، آمریکا و برزیل و البته میزبان در فینال حتی بدون یک ست باخته، مصداق عینی این شعار جذاب بود، اینکه با هادی رضایی والیبال نشسته حالا حالاها قهرمان است. با او از حالا مدال طلای پارالمپیک 2024 پاریس را قطعی بدانید.