سلام رفیق،
مدت‌هاست که سکوت کردم.
نه از سر بی‌حوصلگی، نه از بی‌خیالی، نه از دل‌سردی؛ فقط چون گاهی آدم باید صبر کنه تا حرفی بزنه که واقعاً ارزش شنیدن داشته باشه.
امروز برگشتم؛ نه با ادعا، نه با فریاد، فقط با چند خط حرف ساده که از ته دل نوشتم، برای تو، برای همه‌ی کسایی که شاید مثل من هنوز گم نشدن.
رفیق...
ما داریم آرام‌آرام از جاده‌ی انسان بودن فاصله می‌گیریم، بی‌صدا، بی‌خبر.
دنیای مدرن داره به ما یاد میده چطور مثل ماشین زندگی کنیم؛ منظم، برنامه‌ریزی‌شده، بی‌احساس و مصرف‌گرایانه.
داره بهمون یاد میده چطور بدون اشتباه کردن پیشرفت کنیم، چطور بدون شکست زنده بمونیم،
ولی هیچکس نمیگه که شکست خوردن، اشتباه کردن، درس گرفتن،
همون چیزیه که ما رو انسان می‌کنه.
ما ماشین متولد نشدیم،
ما با یک دل متولد شدیم،
با حسی که باید عشق رو بفهمه، محبت رو ببخشه و با طبیعت هم‌صدا بشه.
دنیا داره ما رو قانع می‌کنه که قوی بودن یعنی اینکه هیچوقت زمین نخوری،
در حالی که حقیقت اینه:
قوی بودن یعنی هزار بار زمین بخوری و هر بار دوباره با دست‌های خالی از جا بلند شی.
ما دنیا رو پر کردیم از ماشین، از پول، از قوانینِ بی‌روح،
اما چیزی که جا گذاشتیم، خودِ زندگی بود،
همون زندگی که توی یک لبخند ساده خلاصه میشه، توی یک دست‌کمک، توی یک آغوش، توی همون لحظه‌هایی که برای دیگران وقت گذاشتن بدون انتظار برگشت.
رفیق،
ما از یک چیز خیلی ساده دور شدیم:
اینکه انسان بودن یعنی احساس داشتن؛ یعنی با قلب زندگی کردن، نه با حساب بانکی.
یعنی به دنیا اومدیم بدون هیچ چیزی در دست،
و از این دنیا هم بدون هیچی میریم،
فقط یه چیز باقی می‌مونه:
اثر وجودمون، مهربونی‌هامون، محبت‌هامون، یادمون...
امروز دارم بهت اینو میگم، چون اگه ما تغییر نکنیم،
آینده برای بچه‌هامون، برای نسل بعد، برای این سیاره،
یه کابوس سرد و خالیه.
دیگه خبری از عشق و آرامش نخواهد بود،
فقط سرعت، رقابت و تنهایی.
ما نمی‌تونیم دنیا رو یک‌شبه عوض کنیم،
ولی می‌تونیم خودمون رو عوض کنیم،
می‌تونیم به بچه‌هامون، به اطرافمون یاد بدیم که آدم بودن ارزشمندتر از هر چیزی توی این دنیاست.
اون‌وقت دنیا خودش درست میشه.
پس اگه اینو می‌خونی، اگه هنوز دلت می‌تپه و فکرت درگیره،
بدون که هنوز دیر نشده،
ما هنوز زنده‌ایم،
هنوز میشه بیدار شد،
هنوز میشه انسان بود.
این نامه آخرین چیزیه که از من باقی می‌مونه،
و شاید اولین چیزی باشه که بذر یه تغییر کوچیک توی دل تو میکاره.
امیدوارم که تو،
همونی باشی که نسل بعد ازت با افتخار یاد کنه،
نه به خاطر ماشینی که خریدی،
نه به خاطر پولی که جمع کردی،
بلکه به خاطر انسانی که بودی.
با تمام وجود،
رفیق همیشگیت، حامد
