این که کسی از تیم ملی کشورش خوشش نیاد عجیب ترین ترند فوتبالی تو ایرانه.
همه مشکل داریم و هممون خیلی حرف برای گفتن داریم
(هر چند قشر روشن فکر و خیلی فاز گرفته که همه خط قرمز هارو رد کردن نه جرات و همت و عرضه کاری دارن و نه برای عقاید جبهه مقابلشون احترامی قائلن!)
اما وطن خط قرمزیه که هیچ جوره نمیشه رد کرد. آدمی که به وطن پشت کنه هیچی نیست و هیچی نداره.
(خیلیا به وطن پشت کردن این روزا و ایران براشون شده یه آدم کهنسالی که راحت میتونن بهش لگد بزنن و بی عرضگیشون رو گردن اون بندازن)
اما واقعیت اینه همه موقع برد ایران (۴-۱) جلو قطر لال شده بودن. خبرگزاری های اونوری (یا با گرایش اونوری) که یکیشون هم از همون آواره های بی نواییه که چند سال پیش رفت اون طرف موقع برد ایران گفتن: بله پیروزی بچه های تیم ملیمون. و اینطوری زخم هایی که به این تیم از زمان ج‌ج زدن رو فراموش کردن . عده ای هم گفتن قطر که فایده نداره برین تیمای تاپ رو ببرین. حالا همین جماعت خوشحال از باخت ایرانن! ( انگار بهشون تیتاپ دادن)
ببین پسر خوب. نمی‌دونم چند سالته یا از کجایی. ولی سنت می‌ره بالا میفهمی باید چی بگی. بزرگتر از تو به این خاک ضربه زدن کل زندگیشون رو صرف توهمی به اسم مبارزه کردن. از یه جایی پشیمون میشی ولی چون وسط یه مسیری و عقاید و تفکراتت رو پاش گذاشتی دیگه دست نمی‌کشی. برادرانه میگم. تو میتونی هر عقیده ای داشته باشی. هر دیدگاهی هم میخوای داشته باشی داشته باش( به شرط این که به بقیه هم این حق رو بدی. بقیه یعنی همممممه) اما وقتی از باخت تیم ملی خوشحال میشی دیگه نمیتونی از بردن تیم والیبال یا مدال آوردن کشتی یا جایزه گرفتن فلان فیلم خوشحال بشی. دیگه اگه یه روزی هم این کشور کهنسال زخم خورده خودشو جم و جور کرد باید با این فکر زندگی کنی که من به این کشور زخم زدم. دشنه بودم تو دست دشمن به جای این که مرحم باشم
فعلا تا بعد
