بهنام منقولی*: پیروزی دلچسب نفت تهران در مجموع 2 بازی برابر الاهلی، نماینده عربستان؛ پس از حذف پرسپولیس توسط الهلال (دیگر نماینده عربستان) دل تمام ایرانیان را شاد کرد و شبی خوش را در تقابل تاریخی ایران و اعراب رقم زد (با در نظر گرفتن همه حاشیه های سیاسی خاورمیانه و نبرد غیر مستقیم ایران و عربستان در یمن) و از آن مهم تر اینکه در لیگ قهرمانان آسیا سال 2015 یک نماینده کشورمان به جمع 8 تیم برتر راه یافت. این موفقیت چشمگیر و ارزشمند را به علیرضا منصوریان و تیم جوان، متحد، متعهد، حرفه ای و باانگیزه اش تبریک می گوییم.
اما بازی دیشب در کنار همه شیرینی ها و جذابیت ها یک نقطه آزاردهنده حدودا 100 دقیقه ای داشت! و آن حضور محمدحسین میثاقی در استودیوی شبکه ورزش و گزارش این بازی حساس و زنده توسط ایشان بود. به نظر نگارنده که اولین بار بود صدای میثاقی را به عنوان گزارشگر بازی زنده می شنیدم (گویا 3-2 بازی دیگر هم در این یک سال حضورش در شبکه 3 و حوزه ورزش گزارش کرده) نکاتی چند در این باره قابل ذکر است:
محمدحسین میثاقی بدون سابقه گزارشگری و تنها با یک سال فعالیت در صحنه آن هم در حد ایستادن در برنامه 2014 ویژه جام جهانی در شبکه 3 در کنار عادل و جاودانی، خواندن ترجمه تیتر روزنامه های اروپایی و آمریکایی و حضور در تقویم نود و بعضی گزارش های حاشیه ای نود سابقه دیگری در گزارش و اجرای ورزشی ندارد.
از سوی دیگر میثاقی نه تنها صدای دلچسب و جذابی ندارد (تمامی گویندگان، دوبلورها و گزارشگران و مجریان رادیو و تلویزون صدای شان باید به سمت بم بودن میل کند در حالی که صدای وی بسیار زیر است یعنی برخلاف اصول حرفه ای این کار! چنین صدایی اصولا در هر تستی در این حوزه باید رد شود. پس گویا هیچ فیلتری در این قضیه دخیل نبوده است.
هوش اجتماعی پایین وی و رفتارهای هیجانی اش در اجرا چه به عنوان گزارشگر زنده و چه به عنوان مجری برنامه (دوباره به یاد آورید جام جهانی 2014 و قطع حرف های کارشناسان یا شوخی های بی ربط در اوج بحث میان عادل و کارشناسان ...) به شدت آزار دهنده است.
علاوه بر آن لحن وی عامیانه و کوچه - خیابانی است. در گزارش هم به کرات اصطلاحات عجیبی شنیده می شد؛ گویا میثاقی در حالت لم داده داشت با دوستانش روی فرش منزل جلوی تلویزون تخمه می خورد و فوتبال می دید و نظر می داد! اصطلاحاتی مانند بزن بزن، بزن دیگه (در حملات نفت)، حالا از اونور سانتر، این دفعه از این ور و ... خیلی خیلی زیرِ حداقل استانداردهای یک گزارش زنده ورزشی بود.
از سوی دیگر وی با حضور حدود 30 شب در برنامه 2014 نشان داد که سواد و اطلاعات و آمارش در حوزه فوتبال به شدت ضعیف است (به یاد آورید بارها ابراز تعجب و شگفتی وی در همان برنامه در برابر حرف ها و اطلاعات (Data) کارشناسان مانند دکتر صدر یا حاج رضایی و عادل فردوسی پور و دیگران) و بیان اینکه «عجب! اینو نمی دونستم» و «چه جالب».
میثاقی در بازی دیشب گویا فقط نیت کرده بود با هیجان کاذب خود را نمایش دهد کاری که قبلا هم در گزارش حاشیه های بازی تراکتور و نفت در تبریز با دوربین نود دوست داشت انجام دهد و نتیجه آن فاجعه بار بود. در آن گزارش با هر گل دائم فریاد میزد «مگه داریم؟!» امری که حداقل گزارشگری مثل جواد خان خیابانی با همه ضعف های فراوانش به آن است.
میثاقی اسم بسیاری از بازیکنان را نمی گفت. هیچ داده ای به مخاطب ارائه نمی داد. حتی لحظاتی سکوت نمی کرد! هیچ تحلیل تاکتیکی ارائه نمی داد (دوباره به یاد آورید سرهنگ علی فر را با همه ضعف هایش)، شوخی های به شدت کلیشه ای، تکراری و لوث و بی ربط خود را هم به مخاطب تحمیل می کرد. مثلا در انتهای بازی و اعلام 8 دقیقه وقت تلف شده توسط داور کره ای گفت: «گویا داور به وقت کره وقت گرفته که آنقدر طولانی شده! باشه بریم به یاد بازی ایران و استرالیا و اون 8 دقیقه معروف».
در نهایت کلام اینکه بار دیگر بوی تحمیل مجری - گزارشگر و عدم شایسته سالاری در سازمان صدا و سیما، شبکه 3 و شبکه ورزش دیده می شود. با وجود گزارشگرانی خبره مانند مزدک، گزارشگران متعادلی مانند محمدرضا احمدی یا پیمان یوسفی و حتی قدیمی هایی مانند خیابانی... و خیل جوانان با استعداد دیگر چگونه در فرآیندی یک ساله و به طور ناگهانی میثاقی با این همه ضعف و عدم وجود حتی یک شاخصه مثبت پله های پیشرفت را طی نموده است؟
سرهنگ علی فر و جواد خیابانی به عنوان مطرود ترین گزارشگران فوتبال تلویزیون حداقلِ حداقل ها را دارند با کمی طنازی ناخودآگاه، ناشی از سوژه هایی که به دست مخاطب می دهند و ملت هم در شبکه های اجتماعی میچرخانند! در نهایت اینکه اگر قرار است عاقبت جوانگرایی در صدا و سیما این باشد، همان بهتر که جواد خیابانی و علی فر گزارشگر باشد ولو اینکه عده ای صدای تلویزون را قطع کنند...
* سردبیر برترین ها
