قراردادهای مهمی در راه هستند و 48 گل فقط در این هفته به ثمر رسید، چرخ فوتبال ایتالیا شروع به چرخیدن کرده است
آمدن پل گاسکوین به سری آ، علاقه ی انگلیسی ها را به فوتبال ایتالیا برانگیخت، اما او فقط یکی از نام های کهکشانی در ایتالیا در آن زمان بود، نامی میان نام های روبرتو باجو، رود گولیت، گابریل باتیستوتا، اشتفان افنبرگ، فرانک ریکارد، نیوکلا برتی، بپه سینیوری، سوزا، روبرتو مانچینی، مارکو فان باستن، جیانلوکا ویالی، فابریتزیو راوانلی و غیره. می توان بی شمار نام های دیگر را آورد و من تازه اسامی مدافعان را هم نیاورده ام. خلاصه، فوتبال سطح اول ایتالیا یکی از بهترین لیگ های جهان بود و بزرگ ترین کلکسیون فوق ستاره ها به شمار می آمد.
اگرچه این روزها دیگر در سری آ خبری از آن ستاره ها نیست، اما می توان دید که فوتبال ایتالیا یک خیز جدید برداشته و بهترین بازیکنان دنیا را به خود جذب می کند. همین هفته باشگاه رم تأیید کرد که مونچی از سه ویا را جذب می کند. شنبه، باشگاه ناپولی از امضای قرارداد بلند مدت خود با لورنزو اینسینیه خبر داد. و مهم تر آن که پائولو دیبالا از شوق خود به ادامه ی همکاری با یوونتوس گفت. دو ستاره ی دیگر، مائورو ایکاردی و آندره آ بلوتی نیز قصد دارند در ایتالیا به کار خود ادامه دهند.
تمام این بازیکنان، گذشته از شاد کردن دل هواداران ایتالیایی، توانستند مقامات سری آ را نیز خوشنود نگاه دارند، یعنی همان هایی که وظیفه شان ارتقای برند سری آ است. استعدادهای برتر موجب جذب استعدادهای برتر می شوند، و به این ترتیب شوق فوتبال دوستان نیز بیشتر می شود، درآمدها بالا می رود، و بار دیگر علاقه ها به سری آ بیشتر می شود.
لیگ جزیره بیش از هر لیگ دیگری در جهان دارای این شرایط مطبوع است، اما من معتقدم سری آ نیز در حال بازگشت دوباره است. شاید این بازگشت بیشتر از انتظار فوتبال دوستان به درازا کشید، اما چندین باشگاه سری آ در حال حاضر مشغول احداث ورزشگاه های جدید خود هستند و به خوبی می دانند این پروژه ها چه مزایایی بزرگی برای آن ها خواهد داشت، نمونه ی آن باشگاه یوونتوس بود که حالا در این زمینه پیشتاز است. همچنان که سری آ مخاطبان بیشتری به خود جلب می کند، وضعیت برای باشگاه های کوچکتر نیز بهتر خواهد شد. مخاطبان تلویزیونی که صندلی های خالی ورزشگاه ها را می بینند کاملاً حق دارند از خود بپرسند که چرا باید یک ساعت و نیم از وقتشان را صرف تماشای بازی های مربوطه کنند در حالی که حتا هواداران محلی هم حاضر به حضور در ورزشگاه ها نیستند.
دربی اخیر میلان در یک ورزشگاه مملو از جمعیت نظاره شد. دیداری پر زرق و برق که گفته می شود به دلیل ساعت مناسب پخش آن بیش از 800 میلیون نفر در جهان آن را تماشا کردند.
نمایش هایی مانند این به طور حتم در کمک به گسترش جهانی سری آ نقش مفید دارند، و کمک می کند به فهم این که سری آ نه فقط یک لیگ با رقبای بزرگ و تاریخ عظیم است، بلکه دارای جذابیت های فوتبالی نیز هست. در عین حال باید به این نکته توجه کرد که هنوز خیلی ها تصور می کنند فوتبال ایتالیا یک فوتبال تمام دفاعی با میزان گلزنی نازل است – که این تصور چندان ربطی به واقعیت ندارد. در حال حاضر شش بازیکن فوتبال ایتالیا بیش از بیست گل به ثمر رسانده اند، در حالی که در لیگ برتر، لالیگا و لاشامپیونه فقط دو بازیکن صاحب این رکورد هستند و در بوندسلیگا هم سه نفر.
در سری آ در این فصل 17 هت تریک صورت گرفت، اما در بوندسلیگا 13 بار و در هر یک از لیگ های انگلستان و اسپانیا و فرانسه 9 بار. سری آ متوسط 2،87 گل در هر دیدار را دارد، که در میان تمام لیگ های اروپایی فقط لالیگا است که با رکورد 2،89 از آن فراتر می رود.
این را هم بگوییم که بهترین تیم این کشور در حال حاضر یکی از چهار تیم باقی مانده در بالاترین سطح رقابت های اروپا است. یوونتوس با سه گل توانست بارسلونا را شکست دهد و در بازی برگشت خود در اسپانیا حتی یک گل هم دریافت نکرد. این را بیش از آن که به بازی دفاعی ایتالیایی ها بتوان نسبت داد باید به تلاش برای برقراری تعادل های دفاعی-تهاجمی آن ها نسبت داد.
آن ها لایق قهرمانی در لیگ قهرمانان هستند، و اگر موفق به انجام آن شوند، یعنی برای اولین بار پس از 1996، یک شکوفایی بزرگ دیگر در سری آ رقم خواهد خورد. این نکته نیز جالب است که بازیکنانی مانند دوناروما، رومانولی، کالدارا، روگانی، وراتی و بلوتی توانایی حضور در چندین تورنمنت دیگر در آینده را هم دارند. دوناروما حتا می تواند در جام جهانی 2038 هم حاضر شود.
تمام بازیکنان فوق به استثنای یک نفر در سری آ بازی می کنند و در نتیجه می توان فوتبال ایتالیا را هنوز پرورش دهنده ی استعدادها دانست.
فکر می کنم فوتبال ایتالیا به سمتی می رود که به تماشای بازی های فوتبال ایتالیا بیارزد.
