با فرا رسیدن ایام نوروز و افزایش مسافرت ها هر ساله شاهد داغدار شدن عده زیادی از هموطنانمان هستیم. در ایامی که بزرگترین و مهمترین جشن ما ایرانیهاست ،هر ساله برای خیلی ها تبدیل به عزا و ماتم می گردد در اندک زمان ۲۰ روزه ( ۲۵ اسفند تا ۱۵ فروردین) هر ساله متاسفانه شاهد فوت حدود هزار نفر از هموطنانمان هستیم. یعنی حدود ۱۰۰۰ نفر از کسانیکه الان صحیح و سالم در ببن ما هستندممکن است تا ۲۰ روز دیگر در بین ما نباشند!این عدد فارغ از امار مصدومین و نقص عضوها و امار خسارت های خودرویی و صدمات روحی است.
ظاهرا کاری از دست پلیس راهور و سازمان راهداری هم برنمی آید که اگر برمی آمد از ۸۷۴ نفر در نوروز ۹۶ به ۱۰۲۱ نفر در نوروز امسال نمیرسید. یعنی افزایشی حدود ۱۷ در صد!
نمیدانم مشکل فرهنگی است، مشکل روانی است، مشکل از خودروها است، مشکل از جاده ها است. مشکل از وزارت راه و کنترل کننده ها است. نبود آموزش است. هر چه هست عزمی جدی برای حلش نیست که اگر بود لااقل کمتر شده بود. انگار خودمان هم بعنوان جزئی از تقدیرمان پذیرفته ایم. هیچ تلاشی برای خلاصیش نداریم طاعونی است که همه اقشار جامعه مان را فرا گرفته است با هر سطح سواد و طبقه ای!
واقعا هبچ راهی برای متوقف شدن این مصیبت هرساله نیست؟ آیا این بلا پایانی نخواهد داشت؟ تا به کی دم عیدی باید عده زیادی از هموطنانمان عیدشان به عزا تبدیل شود؟؟؟
بیایید از خودمان شروع کنیم.
قبل از مسافرت ترمز و چرخها را حتما چک کنیم.اگر خسته ایم استراحتی کوتاه کنیم. اگر خودرویمان دچار مشکل شده است نسبت به تعمیر آن در اولین فرصت اقدام کنیم اگر عصبانی هستیم اگراحساس کردیم شوماخر هستیم اگر لحظه ای فکر کردیم خودروی ما فراری است. اگر حقمان خورده شده و اگر دیرمان شده است، برای دقایقی توقف کنیم هیچ چیزی را از دست نمیدهیم.نگذاریم غرورمان جان خود و دبگران را به خطر اندازد.
