موسیقی راک سالهای خوب زیادی به خود دید. می توان به 1969، 1971 یا 1991 اشاره کرد. اما در میان این همه سال که راک به ما عرضه کرد، یکی از این سال ها نقطه عطفی برای بقیه بود. سال 1967! آن سال رویایی که هنرمندان رویایی در آن آغاز به کار کردند. فستیوال های عجیب غریب، موسیقی سایکدلیک(روان گردان) و آلبوم های جریان ساز از شاخصه های این سال هستند. در سال 1967 جوانان زیادی اقدام به تشکیل گروه کردند. هر کس که میدانست نت چیست و یا می دانست که چگونه گیتار یا درام بنوازد یا صدای خش داری داشت به دنبال کسی می رفت که بتواند او را کامل کند. آنهایی که با الویس پریسلی، لیتل ریچارد و چاک بری بزرگ شده بودند، بعد از درخشش گروه هایی همچون بیتلز و رولینگ استونز جسارت یافتند که گروه خودشان را بسازند.
|
تابستان عشق؛ جنبش رادیکال و هیپی مآبانه ای در آمریکا
|
یکی از گروه های بزرگی که در این سال اولین آلبومش را منتشر کرد، The Doors بود. گروه The Doors آغاز طوفانی داشت، آلبوم آغازین آنها با استقبال فوق العاده ای مواجه شد و نظر بسیاری از منتقدان را به خود جلب کرد، این آلبوم شامل آهنگ های فوق العاده ای همچون Soul Kitchen و شاهکار هایی همچون The End و Light My Fire می باشد. درمورد صدا و اشعار پر از جنب و جوش جیم موریسون، زیاد شنیده ایم. آنرا که عیان است چه حاجت به بیان است! کافی است فقط گوش بدهید متوجه قدرت این خواننده می شوید. از ویژگی های مهم این آلبوم ارگ و کیبورد ری منزرک است. تقریبا تمام موسیقیدانان راک از گیتار بیس، برای بیس لاین استفاده می کنند. گروه دورز اگر نگوییم اولین، از اولین گروه هایی است که جای گیتار بیس از کیبورد بیس استفاده کرده است که در نوع خود نوآوری بزرگی است. Pink Floyd هم در این سال نخستین آلبومش را منتشر کرد. سایکدلیک ترین در سایکدلیک ترین سال. همه چیز این آلبوم سایکدلیک بود، شعر، موسیقی، اسم و حتی تصویر آلبوم. این آلبوم به مذاق منتقدین خوش آمد. اکثر مجلات همچون رولینگ استون به این آلبوم نمره ای بالا دادند. اولین آلبوم پینک فلوید آهنگ به یاد ماندنی ندارد ولی همچنان می توان آن را جز شروع های خوب موسیقی دانست. The Jimi Hendrix Experience هم در سال 1967 شروع به کار کرد و ترانه هایی همچون Foxey Lady، Purple Haze و All Along The Watchtower را منتشر کرد. به این اسامی دیوید بویی، فرانک زاپا، لئونارد کوهن و ال گرین را هم اضافه کنید.
|
کاور آلبوم Piper At The Gates Of Dawn
|
اما سال 1967 خاص تر از این حرفاست. به خاطر دو آلبوم این سال را، ویژه، مهم و خاص خطاب می کنم. یکی از آنها The Velvet Underground & Nico می باشد. این گروه جوان به رهبری لو رید اثری خلق کردند که به قول برایان اینو، هر کس که آن را گوش داد یک گروه موسیقی تشکیل داد. در ابتدا این آلبوم مهجور بود و در 5 سال نخست تنها نزدیک 30 هزار نسخه فروخت، به گمانم تنها خوره های موسیقی پولی برای این آلبوم خرج می کردند. آلبوم با شکست مالی رو به رو شد. چرا که فارغ از های و هوی موسیقی زمان خودش بود. خبری از فریاد خواننده، درام های محکم و ریف گیتار های گیرا نبود. در واقع جان کیل(از اعضای گروه) و لو رید تحت تاثیر جان کیج و موسیقی تجربی بودند. البته به خاطر محتوای جنجالیش با محدودیت هایی هم رو به رو شد. تاریکی خاصی در بطن ترانه های لو رید چه محتوایی و چه حسی نهفته است. با این حال این آلبوم تبدیل به منبع الهامی برای هنرمندان بزرگی همچون دیوید بویی شد.
اما مهمترین اتفاق 1967 بی شک آلبوم Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band می باشد. بیتل ها بعد از تور ها و اجراهای تلویزیونی فراوان تصمیم گرفتند بیشتر اوقاتشان را در استودیو بگذرانند. همین موضوع باعث شد که ترانه های آنها پیچیده تر شوند و گامی فراتر از عامه پسندی بگذارند. هر چیز این آلبوم بدیع بود. تعجب همه را برانگیخته بود. پیر و جوان محسورش شدند. کمتر کسی در غرب پیدا می کردید که این آلبوم را نشناسد. Sgt Pepper بلاشک بزرگترین اتفاق تاریخ موسیقی عامه پسند است. هیچ آلبومی به اندازه Sgt Pepper دنیا را تکان نداد. بیتلز حتی شوروی را به دردسر انداخته بود و در آنجا در میان جوانان روس رخنه کرده بود. خلاقیت در این اثر موج می زند. Sgt pepper اغاز دوران آلبوم (Album Era) بود. در این دوران شنیدن موسیقی بر مدار آلبوم و نه تک آهنگ بود. در واکنش به این آلبوم بود که همه میخواستند متفاوت و خلاق باشند. بیتلز یک سال بر روی این آلبوم کار کرد و به باقی هنرمندان نشان داد که چگونه با کار بیشتر به کیفیت بهتر می رسند. البته سال 1967 برای بیتلز آنقدرها هم خوب نبود؛ مدیر آنها برایان اپستاین که در موفقیت های این گروه نقش مهمی داشت در آگوست آن سال در گذشت. بعد از مرگ او بود که بیتلز لحظه به لحظه به اتمام کارش نزدیک می شد. پل مک کارتنی در مورد او می گوید : اگر بیتل پنجمی وجود داشت، او بود.
سال 1967 سالی است که موسیقی راک به بلوغ رسید و در راه کمال پیش می رفت. سایکدلیک راک بهترین هدیه 1967 به موسیقی بود که سبک های هارد راک، متال و انشعابات آن همچون هوی متال و ثرش متال مدیون آن هستند. سالی بود که راک اند رول تغییر چهره داد و خود را بهتر نمایان کرد. به طور کلی، دهه 60 مهم ترین دهه موسیقی است چرا که به موسیقی 30 سال بعد خودش شکل داد. موسیقی در آن روزگار همواره چیز های نوینی داشت، آیا در آینده می توان از دهه ای به عنوان دهه ایده های نو یاد کرد؟ چیزی که در سال های اخیر رو به افول بوده است...
امیدوارم خوشتون اومده باشه...
مطالب مرتبط :
جان لنون و پل مک کارتنی؛ داستان یک رفاقت
بهترین گیتار ریف های دهه های 60 و 70
پر فروش ترین آهنگ های سال؛ پارت اول
آلبوم Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band؛ شاهکار جاویدان بیتلز
