محمد میلانیبه عنوان یه استقلال که از سال 1374 طرفدار این تیم شدم و سال ها ، حتی یه دقیقه از بازی های استقلال رو از دست نمیدادم ، چند ساله که دیگه به ندرت لیگ ایران رو نگاه می کنم....اون فصلی که با فرهام مجیدی قهرمان شدیم ، خوشحالم شدم ، ولی اصلا قابل مقایسه به قهرمانی مون مقابل برق شیراز توی فصل 84_85 مقابل 100 هزار هوادار توی آزادی ، اصلا برام قابل مقایسه نیست...یا مثلا قهرمانی دراماتیک مون مقابل پیام مشهد و اون گل جانواریو (در حالیکه نیاز داشتیم که ذوب هن حتی مساوی هم نکنه و همینطور هم شد و توی بازی همزمان از فولاد باخت)...اون قهرمانی به حدی خوشحالم کرد که تا چند روز ، شنگول بودم....ولی این چند سال هم به خاطر بالا رفتن سنم ، هم به خاطر قهرمانی های متوالی رقیب و در حالیکه هر سال پرسپولیس قهرمان میشد و دست ما از جام کوتاه می موند ،هم به خاطر شرایط بد مملکت (و به طبع ، سخت شدن شرایط اقتصادی برای خودم و کلی دغدغه و نگرانی که برام پیش اومده) فوتبال دیگه حتی یک دهنم سابق هم برام مهم نبود....حالا باز فوتبال خارجی وتیم مورد علاقه ی بچگیم ، یعنی آث میلان رو یه مقدار با اشتیاق بیشتر پیگیری می کردم.....
.
ولی این فصل که به طرز بی سابقه و عجیبی خرج کردیم و چندین ستاره بزرگ (در حد لیگ ایران) گرفتیم ، واقعا یکم اشتیاق پیدا کردم که استقلال این فصل رو دنبال کنم...البته بارها گفتم که هوادارامون نباید زیاد خوشبین باشن ، چون اولا این تیم خیلی خیلی دیر بسته شده ، دوما اصلا بالانس نیست و توی بعضی پست ها مثل هافبک و دفاع آخر ، کاملا لنگ میزنه....ولی به هیچ وه انتظار همچین شروع افتضاحی رو نداشتم....
.
یعنی به حدی استقلال این فصل توی ذوقم زد که دیگه واقعا نمیخوام دنبالش کنم....مخصوصا اون 7 گل و بی آبرویی که انجام دادن ، اصلا و ابدا برام قابل هضم نیست....
.
استقلال این فصل که قطعا هیچی نمیشه و حتی سهمیه هم نمی گیره....پس امیدوارم که پرسپولیس به خاطر هواداران پرشمارش موفق باشن....البته نمیتونم براتون آرزوی قهرمانی کنم ، ولی امیدوارم روزهای خوبی رو تجربه کنید و اگه هم قهرمان شدین ، مبارک تون باشه
